"Ман месанҷам ва мебинам ... кадом роҳи ламс туро ба кор меандозад." "Чӣ…? Ин гарм аст… Ин ҳис мекунад… хеле хуб!” Ҳангоми дар рухсатӣ дар рухсатӣ пас аз хатми мактаб, Ю бо марди зебои пӯсти зардзада вохӯрд ва аз чашмони равшанаш мафтун мешавад. Пас аз чанд рӯзи фикр кардан, ки ин танҳо як вохӯрӣ буд, мард боз пайдо мешавад ва ба ӯ мегӯяд: "Ман барои гирифтани ту омадаам. Ту зани ман мешавӣ». Бар замми ин, вайро маҷбур мекунад, ки бар хилофи хоҳишаш ҳамроҳаш ба ванна дарояд… Ангуштонаш ба навозиш ба ҳар гӯшаи бадани Юу шурӯъ мекунанд… Бо мардон таҷриба надоштани Юро шармгинӣ фаро гирифтааст... «Ман комилан намехоҳам. ки зани чунин одам шавам!».
